ماه رمضان امسال هم تمام شد و یقیناً باز دل ما برای افطار، سحر و بسیاری از لحظات ناب آن تنگ خواهد شد و ...
یکی از موضوعاتی که پس از ماه مبارک رمضان تغییرات قابل ملاحظه ای می یابد و چه بسا وضعیت آن تأسف برانگیز می شود کیفیت برنامه های سیمای جمهوری اسلامی است. پخش انواع برنامه های مذهبی در ماه مبارک رمضان با موضوعاتی از قبیل قرآن، مناجات و دعا، سخنرانی های مذهبی، سریال هایی که به مضامین دینی می پردازد، برنامه های آموزنده برای کودکان و ... بیان گر این مطلب است که با عنایت خداوند متعال سیمای ما این ظرفیت و استعداد را دارد که برنامه هایی هنرمندانه و قوی با مضامین دینی، تهیه کند و روز به روز سطح کار خویش را ارتقا بخشد. اما نکته قابل تأمل این است که متأسفانه بعد از ماه مبارک رمضان برنامه های سیما با تغییری تقریباً صد و چند درجه ای مواجه می شود. به نظر می رسد این مسئله نیاز به بررسی و آسیب شناسی زیادی دارد. اینکه ما در کشوری اسلامی و شیعی زندگی می کنیم و طبق آموزه های دین مبین اسلام، ماه مبارک رمضان و برنامه های عبادی آن تمرینی است برای تمام طول سال؛ ما سی روز روزه می گیریم و حتی حلال خدا در زمان هایی برای مان حرام می شود تا یاد بگیریم و باور کنیم که بعد از ماه مبارک هم می توان اراده کرد و حداقل از حرام خدا چشم پوشید؛ و همه ی اینها برای این است که روز به روز به خداوند متعال نزدیکتر شویم و زندگی مان رنگ و بوی الهی تری بگیرد.
و اما، در سیاست های مربوط به برنامه های سیما، ظاهراً چنین اندیشه و رویکردی وجود ندارد یا حداقل این جریان بسیار کم رنگ است. متأسفانه بسیاری از برنامه های آن -بویژه برنامه هایی که در ساعات پربیینده پخش می شود- نه تنها یاد خدا را در دل ها زنده نمی کند بلکه به نوعی دور کننده ما از او نیز هست. به عنوان مثال وابستگی بیش از حد برنامه های سیما به موسیقی و بعضاً پخش موسیقی هایی که هیچ سنخیتی با موسیقی های مجاز از منظر اسلام و مرجعیت - و نه نهاد یا سازمانی دولتی- ندارد، از جمله برنامه هایی است که حتماً کسی را به خدا نزدیک نخواهد کرد و اتفاقاً بسیار نرم و آرام تمایل به امور لغو و همچنین بی میلی و بی تفاوتی نسبت به مبانی و اصول دینی را در افراد نهادینه خواهد کرد حتی بدون اینکه خود ایشان متوجه شوند - بماند که این روزها نه تنها موسیقیِ اکثر ترانه ها، که محتوا و متن آن نیز بسیار تنزل پیدا کرده است- و از دیگر موارد آن، می توان از پخش بیش از اندازه انواع پیام های تبلیغاتی نام برد - که البته این مورد کم و بیش در ماه مبارک هم وجود داشت با این تفاوت که برخی از همین پیام ها هم رنگ و بوی الهی و مهربانی را داشت - که البته این مسئله جای شکر دارد- و دیگر از موسیقی های خلاف شرع، آرایش و سخنرانی بیش از حد زنان، پخش مسابقات با جوایز چندین میلیونی و کاملاً غیرمنصفانه و ... خبری نبود.
بدون شک جهش یکباره برنامه های مذکور از سمت و سوی الهی به سرگرمی و سرگرم سازی صرف و یا حتی بیهوده و مضر بودن آن، تأثیر بسیاری بر گرایش مخاطبان به مبانی و آموزه های دینی و به طور کلی نهادینه شدن سبک زندگی اسلامی و یا غیر اسلامی در بین آنان خواهد داشت. هر چند در اکثر موارد معمولاً دلیل تولید برنامه های غیر مفید و حتی مغایر با برخی از اصول و احکام دینی، همین تمایل و میل مخاطب عنوان خواهد شد. اما آیا به راستی این دلیل کافی و قابل توجیه خواهد بود؟ باید از مسئولین و متولیان این امور پرسید که آیا ما این حق و یا اجازه را داریم که تنها به دلیل جذب مخاطب به ساخت و پخش چنین برنامه هایی ادامه دهیم؟ آیا در نهایت این خداوند متعال نیست که دلها را هدایت می کند و به کارهای مفید و الهی، برکت و تأثیر می بخشد؟ و چرا گاهی از اوقات ما حاضر می شویم، به دلیل تأمین سلیقه مخاطب، حتی اصول و احکام دین مان و برخی از خطوط قرمز را نیز زیر پا بگذاریم و آن هم از طریق رسانه ملی - خواسته یا ناخواسته- به ترویج و اشاعه اموری که با خواست خداوند متعال مغایر است بپردازیم؟
ضمن تشکر بسیار و دعای فراوان برای همه ی عزیزانی که در این سازمان مخلصانه کار می کنند و هدفشان کسب رضایت خداوند متعال است، از آنان که آگاهانه یا غیرآگاهانه بعد از پایان یافتن ایام مذهبی، سیر برنامه های سیما را به سمت و سویی دیگر هدایت می کنند خواستاریم که در اعمالشان تجدید نظر نمایند چرا که اولاً هرگز و در هر صورتی امکان جلب رضایت همه ی مخاطبین وجود ندارد و ثانیاً با وجود ماهواره و... امکان تماشای برنامه های صرفاً جذاب و مخرب زیادی برای آنان وجود دارد که حاضر به از دست دادن آن نیستند و ثالثاً از همه ی اینها مهم تر اینکه دو روز دنیا می گذرد و ایشان باید برای ساخت و پخش هر لحظه از این برنامه ها پاسخگوی خداوند عزّوجل باشند.
بنابراین بهتر و شایسته تر این است که برنامه های سیما - و همچنین صدای ما- روز به روز الهی تر شود تا انشاءالله در آماده سازی افراد جامعه مان برای ظهور حضرت حجت(عجل الله تعالی فرجه الشریف)، الگو شدن آن برای سیمای جهان اسلام و تحقق هر چه سریع تر تمدن نوین اسلامی، مؤثر و مطلوب باشد. علاوه بر این تجربه هم ثابت کرده است که هر زمان که کارهای فرهنگی مذهبی قوی و کارشناسانه ای داشته ایم، مردم ما نیز تمایل بیشتری به تماشای برنامه های خودی نشان داده اند و معمولاً پر مخاطب ترین برنامه های سیما نیز همین برنامه ها هستند.
کاش برنامه هایمان به گونه ای نباشد که بعد از ماه مبارک رمضان تمایل افراد به نوای دلنشین قرآن کریم، مناجات ها و ... کم شود و عده ای گمان کنند که این قبیل برنامه ها صرفاً مختص به ماه مبارک رمضان و است و بعد از آن دیگر نباید به جز مدت زمانی اندک، به آن اختصاص داده شود؛ که در این صورت فرضاً وقتی در ایام سال سالروز شهادت امامی از چهارده معصوم(علیهم السلام)، فرا می رسد و بناست که درباره ی سیره ایشان سخن گفته شود و یا برنامه عزاداری و... پخش شود، صدای عده ای درآید که چرا مدت زمان بیشتری را به عزاداری ها می پردازید و... و حتماً باید فرهنگ سازی های بسیاری در این زمینه و دیگر مسائل مبتلی به کنونی ما، انجام شود و خود سیما نقش عمده ای در آن دارد.
